Εργόχειρο

 

Όσα που τόσο θέλησα

και δεν έφτασα

πελώρια

μικροσκοπικά

ένα σύμπαν αλλόκοτο και υπερβάλον

ωχριούν.

Μικροί σκατζόχοιροι στης ανάσας σου το ξέφωτο.

 

                                                                   Αγ. Παρασκευή 22.02.2014

 

Απόπειρα απολογίας

Υποβρύχιος ποτέ δεν ήμουν.
Σκοπός ήμουν
σκοπευόμενος και σκοπευτής της φουσκοθαλασσιάς σου.
Μα αν πρέπει
θα μάθω από τον γιο μας
πώς διάολο φτιάχνονται εκείνα τα χάρτινα καραβάκια
για να σε διατρέχω θάλασσά μου
που το θήτα σου περιφρουρώ μονοσήμαντα.

Αθήνα 24 Φεβρουαρίου 2011

Εισητήριο με επιστροφή



Ξάπλωσες δίπλα μου
φέρνοντας σε απόγνωση τον Ευβοϊκό
και ας ήξερες
το οδοιπορικό της επιστροφής
πως δεν θα ήταν αναίμακτο.

Αύγουστος υπερσυντέλικος



Εικονοστάσι ξυλόγλυπτο
το στήθος της το αγέρωχο
ανέμους κοπάζει
στου Αιγαίου το τέμενος.

Έτσι έληξε ο πόλεμος
ο τριακονταετής.

Ο κιθαρωδός


Αφού τον θάνατό σου
υποδόρια έζησα
διαπιστώνω πως επί του τέλους μπορώ
καρέ καρέ να σ' αποθανατίζω
ως δακτυλισμό άσκησης
από σολ ματζόρε σε μι μινόρε.

Μαραθόπολη, 21 Αυγούστου 2009

Ημερολόγιο καταστρώματος


Νηολόγηση

Βύθισε τα μάτια της στο τοπίο
που ταχύτατα προσπερνούσε το μπλε μας αυτοκίνητο
τόσο απροσδιόριστα μόνη
ακροβολίζοντας την ψυχή μου
με δυο σκουλαρίκια μοναξιές μονοκοτυλήδονες.


Απόπλους

Πρώτο ταξίδι αδόκητο
στο αθέατο του παραμυθιού.


Αρχιπέλαγος

Έτσι
ντυμένη όλους τους πόνους της μου δόθηκε
αγιογραφία ανωνύμου
σε ξωκλήσι νησιώτικο.

Μεταξεταστέος


Κι αν δοκιμάζομαι συνεχώς
συγκρουόμενος με τις νησίδες
που οριοθετούν το παρόν
δεν είναι από αυθάδεια έναντι της αιωνιότητας.
Είναι από κλειστοφοβία ψυχής.

Macerata blues


Η θλίψη έσταζε από τις στέγες, έμενε αποτυπωμένη στην υγρή άσφαλτο μετά το πέρασμα των αυτοκινήτων, άνοιγε τρύπες στα παλτό των περαστικών. Η ομίχλη κάλυπτε συνομωτικά τις μύχιες σκέψεις, τις πνιχτές κραυγές και το ροχαλητό της πόλης που είχε αποκοιμηθεί επάνω στις σωρούς των εγκαταλελειμμένων της εφηβικών ονείρων.

Περπατούσε αργά στους λιθόστρωτους δρόμους του ιστορικού κέντρου, επαναλαμβάνοντας ως ρεφρέν από παλιό αγαπημένο τραγούδι, το όνομά της, τόσες πολλές φορές που όταν έφτασε στο σπίτι του και έστρεψε το κεφάλι του, αντίκρισε την πόλη όπως δεν την είχε δει ποτέ. Χιλιάδες φωτεινή πετούσαν ολόγυρα παντού. Με τις απειρόχρωμες φτερούγες τους ζωγράφιζαν θάλασσες στους μουντούς τοίχους, διέλυαν την ομίχλη, σκαρφάλωναν στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων, τρύπωναν από τις χαραμάδες στα σπίτια ξυπνώντας ό,τι είχε αποκοιμηθεί και νανουρίζοντας ό,τι έπρεπε να κοιμάται, κελαηδούσαν καθισμένα στα τηλεφωνικά σύρματα.Έτσι ξαφνικά σκαρφάλωσε η θάλασσα στην ορεινή πόλη. Μπορούσε να μυρίσει την αρμύρα στον αέρα, άκουγε τον παφλασμό των κυμάτων, όπως κριματίζονταν στα παράθυρά του σπιτιού του, το σινιάλο του απόπλου ενός εμπορικού πλοίου για κάποια νότια θάλασσα, την χαρούμενη φωνή της καθώς έπαιζε με το δελφίνι. Έβαλε το χέρι στην τσέπη του αναζητώντας τα κλειδιά του σπιτιού και όταν το τράβηξε έξω, βρήκε την πιο όμορφη φωτεινή μέσα στην παλάμη του. Την κοίταξε για λίγο και μετά αφού την τοποθέτησε και πάλι στην θέση της, βούτηξε ντυμένος τα όνειρά του από τον βράχο στην απέραντη θάλασσα που απλώθηκε μπροστά του.

Macerata 26 Απριλίου 1999

Ποιο μπλε

Ποιο μπλε να σ’ αγκαλιάζει όταν με σκέπτεσαι;
Να 'ναι το μπλε της θάλασσας,
το μπλε που από μπλε δεν ξέρει ή
οι μπλε ρίγες που σε έζωσαν εκείνο το απομεσήμερο;
Να τό ’ξερα αυτό το μπλε
να βάφω τα παράθυρα όταν θά ’ρχεσαι
για να σε λούζει
όταν κοιμάσαι κόντρα στον ήλιο.

Αθλοπαιδιές

Ωδές ακονισμένες σε συνωστισμό
στριμώχνονται για μία θέση
στον διθέσιο έρωτα.
Πριν την ακαμψία της ενηλικίωσης
με πόση ευκολία κορφολογούσε τον χρόνο.
Ταχύπλοος τώρα
καταδιώκει τα δευτερόλεπτα
μήπως προφτάσει να συγχρονιστεί.

Το εφαλτήριο

Πώς αντίπαλος τίθεσαι κάποιες νύχτες
με ήχους κουπαστής οξειδωμένης
που υπνοβατεί ελλείψει έρωτα;

Αν φοβηθείς
κερδίζει ο εαυτός σου.

Αφαλατισμός

Ως πλοηγός του ονείρου
υφαίνω πλεκτάνες
για τον λήθαργο του απολογισμού.
Ο μούστος των χρωμάτων μας
δεν πρέπει να λιποψυχήσει
με το παρελθόν εξαγοράζοντας το μέλλον.

Αργά μαθαίνω
γερνώντας γρήγορα.

Προσνήωση

Με μακρινούς περιπάτους
στην κατωφέρεια των βλεφάρων της
εξευμένιζε τις κατάκοπες ημέρες του.
Δυσεύρετη ανεμοδούρα
στον ωκεανό της αναίρεσης.

Λέω να πηγαίνω

Χρυσάφι η τρέλα
και ανοίγω δρόμο
άλλοτε με λόγια άλλοτε με χέρια
να περάσει η θάλασσα.
Όστρακο η τρέλα.
Ξύλο ή μέταλλο;
Δεν ενδιαφέρει.
Τρέλα να ’ναι, να λέω
χρυσάφι το όστρακο
και τρέλα το χρυσάφι
και να φεύγω.

Συναρμολογούμενο

Πλινθόκτιστα λευκά και πίσω η Μεσόγειος
χίμαιρα χαϊδεύει την εγκατάλειψη.
Στο τόσο φως δεν αντέχω, αρρωσταίνω.
Μα είναι η γύμνια σου που στραβώνει
ή τα μάτια μου αποσκιρτούν;
Πάνω από τους γυμνούς σου ώμους
η αμφιβολία flamenco χορεύει
τώρα που ήρθε ο καιρός ο δύστροπος.
Δεν βρίσκω διεξόδους έντιμες.
Μόνο αδιέξοδα.

Για χάρη σου

Τοπίο θαλασσινό για χάρη σου θα γίνω
άγριο μπλε και αποστομωτικό
να δεις
γιατί δεντροστοίχισα την ζωή μου
με καραβίσιες μοναξιές.