Macerata blues


Η θλίψη έσταζε από τις στέγες, έμενε αποτυπωμένη στην υγρή άσφαλτο μετά το πέρασμα των αυτοκινήτων, άνοιγε τρύπες στα παλτό των περαστικών. Η ομίχλη κάλυπτε συνομωτικά τις μύχιες σκέψεις, τις πνιχτές κραυγές και το ροχαλητό της πόλης που είχε αποκοιμηθεί επάνω στις σωρούς των εγκαταλελειμμένων της εφηβικών ονείρων.

Περπατούσε αργά στους λιθόστρωτους δρόμους του ιστορικού κέντρου, επαναλαμβάνοντας ως ρεφρέν από παλιό αγαπημένο τραγούδι, το όνομά της, τόσες πολλές φορές που όταν έφτασε στο σπίτι του και έστρεψε το κεφάλι του, αντίκρισε την πόλη όπως δεν την είχε δει ποτέ. Χιλιάδες φωτεινή πετούσαν ολόγυρα παντού. Με τις απειρόχρωμες φτερούγες τους ζωγράφιζαν θάλασσες στους μουντούς τοίχους, διέλυαν την ομίχλη, σκαρφάλωναν στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων, τρύπωναν από τις χαραμάδες στα σπίτια ξυπνώντας ό,τι είχε αποκοιμηθεί και νανουρίζοντας ό,τι έπρεπε να κοιμάται, κελαηδούσαν καθισμένα στα τηλεφωνικά σύρματα.Έτσι ξαφνικά σκαρφάλωσε η θάλασσα στην ορεινή πόλη. Μπορούσε να μυρίσει την αρμύρα στον αέρα, άκουγε τον παφλασμό των κυμάτων, όπως κριματίζονταν στα παράθυρά του σπιτιού του, το σινιάλο του απόπλου ενός εμπορικού πλοίου για κάποια νότια θάλασσα, την χαρούμενη φωνή της καθώς έπαιζε με το δελφίνι. Έβαλε το χέρι στην τσέπη του αναζητώντας τα κλειδιά του σπιτιού και όταν το τράβηξε έξω, βρήκε την πιο όμορφη φωτεινή μέσα στην παλάμη του. Την κοίταξε για λίγο και μετά αφού την τοποθέτησε και πάλι στην θέση της, βούτηξε ντυμένος τα όνειρά του από τον βράχο στην απέραντη θάλασσα που απλώθηκε μπροστά του.

Macerata 26 Απριλίου 1999