Ποιο μπλε

Ποιο μπλε να σ’ αγκαλιάζει όταν με σκέπτεσαι;
Να 'ναι το μπλε της θάλασσας,
το μπλε που από μπλε δεν ξέρει ή
οι μπλε ρίγες που σε έζωσαν εκείνο το απομεσήμερο;
Να τό ’ξερα αυτό το μπλε
να βάφω τα παράθυρα όταν θά ’ρχεσαι
για να σε λούζει
όταν κοιμάσαι κόντρα στον ήλιο.

Αθλοπαιδιές

Ωδές ακονισμένες σε συνωστισμό
στριμώχνονται για μία θέση
στον διθέσιο έρωτα.
Πριν την ακαμψία της ενηλικίωσης
με πόση ευκολία κορφολογούσε τον χρόνο.
Ταχύπλοος τώρα
καταδιώκει τα δευτερόλεπτα
μήπως προφτάσει να συγχρονιστεί.

Το εφαλτήριο

Πώς αντίπαλος τίθεσαι κάποιες νύχτες
με ήχους κουπαστής οξειδωμένης
που υπνοβατεί ελλείψει έρωτα;

Αν φοβηθείς
κερδίζει ο εαυτός σου.

Αφαλατισμός

Ως πλοηγός του ονείρου
υφαίνω πλεκτάνες
για τον λήθαργο του απολογισμού.
Ο μούστος των χρωμάτων μας
δεν πρέπει να λιποψυχήσει
με το παρελθόν εξαγοράζοντας το μέλλον.

Αργά μαθαίνω
γερνώντας γρήγορα.

Προσνήωση

Με μακρινούς περιπάτους
στην κατωφέρεια των βλεφάρων της
εξευμένιζε τις κατάκοπες ημέρες του.
Δυσεύρετη ανεμοδούρα
στον ωκεανό της αναίρεσης.

Λέω να πηγαίνω

Χρυσάφι η τρέλα
και ανοίγω δρόμο
άλλοτε με λόγια άλλοτε με χέρια
να περάσει η θάλασσα.
Όστρακο η τρέλα.
Ξύλο ή μέταλλο;
Δεν ενδιαφέρει.
Τρέλα να ’ναι, να λέω
χρυσάφι το όστρακο
και τρέλα το χρυσάφι
και να φεύγω.

Συναρμολογούμενο

Πλινθόκτιστα λευκά και πίσω η Μεσόγειος
χίμαιρα χαϊδεύει την εγκατάλειψη.
Στο τόσο φως δεν αντέχω, αρρωσταίνω.
Μα είναι η γύμνια σου που στραβώνει
ή τα μάτια μου αποσκιρτούν;
Πάνω από τους γυμνούς σου ώμους
η αμφιβολία flamenco χορεύει
τώρα που ήρθε ο καιρός ο δύστροπος.
Δεν βρίσκω διεξόδους έντιμες.
Μόνο αδιέξοδα.

Για χάρη σου

Τοπίο θαλασσινό για χάρη σου θα γίνω
άγριο μπλε και αποστομωτικό
να δεις
γιατί δεντροστοίχισα την ζωή μου
με καραβίσιες μοναξιές.